Knez Tomislav, koji je umro 928. godine, nikada nije bio krunisan za kralja, a njegovo ime i mit o njemu danas su postali politički adut u Hrvatskoj, posebno za HDZ i premijera Andreja Plenkovića. Ova situacija dovela je do karikaturalnih trenutaka, koji su čak i samim Hrvatima postali neprijatni. U okviru obeležavanja 1100. godišnjice hrvatskog kraljevstva, koja je pokrenuta od strane Matice hrvatske i udruženja Braća hrvatskog zmaja, tri narodne pozorišne trupe angažovane su da kreiraju operu posvećenu Tomislavu, o kojem istoričari imaju vrlo malo podataka.
Istoričari ukazuju na to da ne postoji jasan dokaz da je Tomislav ikada krunisan za kralja. Neven Budak, hrvatski istoričar, naglašava da se Tomislav u jednom dokumentu pominje kao knez od strane pape Jovana Desetog, ali to nije značilo da je bio kralj u pravom smislu te reči. Dalmatinski gradovi i ostrva verovatno su bila pod kontrolom hrvatskih vladara kao predstavnika vizantijske vlasti, dodaje Budak. U srednjovekovnim dokumentima, Tomislav se spominje ređe, a svedočenja iz 13. veka govore o slabom i nejasnom sećanju na njega.
Ove godine, inicijativa za obeležavanje godišnjice izazvala je podsmeh opozicije, a mnogi su smatrali da je to deo Plenkovićeve predizborne kampanje. Zagrebački Jutarnji list kritikovao je kult Tomislava, podsećajući da je njegov kult i unapređenje u kralja rezultat jugoslovenske ideologije. Tomislav je ratovao u savezu sa Srbima, a biskupi su se protivili latinskom jeziku, čime su se suprotstavili papinoj vlasti.
Takođe, zanimljivo je da je premijer Plenković nedavno posetio Tomislavgrad, grad koji je preimenovan po knezu 1928. godine, dok su komunisti 1945. godine promenili ime u Duvno. HDZ BiH je pokrenuo plebiscit da se grad ponovo zove Tomislavgrad, što je izazvalo dodatne kontroverze. U 19. veku, jugoslavenski ideolozi su preuveličali značaj Tomislava, a kralj Aleksandar je njegovo ime dao jednom od svojih sinova.
Ironično, tokom NDH, kult Tomislava nije bio prisutan, ali je u savremenoj Hrvatskoj dobio svoje mesto u navijačkoj kulturi i nazivima raznih kafića i restorana. Jurica Pavičić, autor u Jutarnjem listu, ističe da je Tomislav postao simbol Plenkovićevog vođenja, pa je tako organizovana opera „Krunidba kralja Tomislava“, koja je izazvala mnogo kritika zbog svoje banalnosti.
Pavičić ukazuje na to da su kritike na račun opere opravdane, smatrajući da bi deca u osnovnoj školi napisala kvalitetnije radove o Tomislavu nego što je to učinjeno u ovom slučaju. On izražava nelagodnost zbog kvaliteta teksta i produkcije, ističući da je očekivao više truda.
Pored toga, hrvatski muzeji su organizovali izložbe posvećene Tomislavu, a kovan je i zlatnik s njegovim likom. U Biogradu je podignut spomenik koji je izazvao negodovanje istoričara umetnosti, Iva Šimata Banova, koji je smatrao da je to još jedan od primera „kretenizacije“ prostora. Banov se zalaže za očuvanje kulturnog nasleđa, a smatra da ovakvi spomenici predstavljaju kič.
Sve u svemu, situacija oko Tomislava odražava složenu i često kontradiktornu prirodu hrvatske nacionalne ideologije, koja se oslanja na istorijske figure i mitove kako bi legitimizovala savremene političke narative. Dok jedni slave Tomislava kao simbol hrvatske državnosti, drugi upozoravaju na opasnost od falsifikovanja istorije u svrhu političkih ciljeva. U ovom kontekstu, Tomislav ostaje kontroverzna figura koja izaziva različite reakcije i interpretacije u savremenom društvu.
