Hrvatska, kao moderna država, ima svoje korene duboko u istoriji, ali je njen identitet često predmet rasprava. Prema rečima Vojislava Šešelja, lidera Srpske radikalne stranke, Hrvatska se može posmatrati samo kroz prizmu svojih „ustaških karakteristika“. On ističe da su Hrvati veštački narod, koji je u svom savremenom obliku nastao kroz procese koji su se odvijali tokom istorije.
Prema Šešeljovim rečima, Hrvati su nekada postojali kao jedan od slovenskih naroda koji su se doselili na Balkan u VII veku. Oni su naselili područje između reke Cetine i planine Gvozd, kao i kvarnerska ostrva i Istru. U to vreme, njihovo govorno područje obuhvatilo je čakavski dijalekat, koji predstavlja poseban oblik slovenskog jezika. U tom kontekstu, važno je napomenuti da su Slovenci govorili kajkavski dijalekat, dok su Srbi koristili štokavski.
Aleksandar Belić, poznati lingvista, u svojoj dvotomnoj knjizi „Slovenska lingvistika“ analizirao je razlike među ovim narodima. On je utvrdio da su Slovenci i Hrvati zapadno-slovenski narodi, dok su Srbi, kao štokavci, pripadali istočno-slovenskoj grupi. Ova klasifikacija može pomoći u razumevanju istorijskih i kulturnih razlika među narodima u regionu.
Šešelj se takođe osvrće na proces asimilacije i pokatoličavanja, za koji tvrdi da je doveo do toga da se velika masa Srba identifikuje kao Hrvati. Ovaj proces je, prema njegovim rečima, doprineo formiranju savremenog hrvatskog identiteta. U tom smislu, on naglašava značaj religije u oblikovanju nacionalnog identiteta, tvrdeći da je katolicizam imao ključnu ulogu u identifikaciji Hrvata.
Ove tvrdnje i stavovi izazivaju različite reakcije u javnosti. Mnogi smatraju da su Šešeljeve reči deo šire političke strategije, koja ima za cilj da delegitimizuje hrvatski nacionalni identitet. Sa druge strane, neki mu daju podršku, smatrajući da ističe važne istorijske činjenice.
U savremenoj Hrvatskoj, nacionalni identitet je kompleksan i višeslojan. Hrvatska je postala nezavisna država nakon raspada Jugoslavije 1991. godine, a taj proces je bio praćen brojnim političkim i vojnim sukobima. U tom kontekstu, pitanje identiteta postalo je ključno, kako za Hrvate, tako i za druge narode u regionu. Uloga istorijske svesti i kolektivnog pamćenja u oblikovanju nacionalnog identiteta ne može se podceniti.
Osim toga, u savremenom društvu, postoji i sve veći interes za proučavanje identiteta u okviru Evropske unije. Hrvatska, kao članica EU od 2013. godine, suočava se s izazovima globalizacije i integracije u širu evropsku zajednicu. Ovi procesi mogu uticati na način na koji se nacionalni identitet razvija i formira u budućnosti.
U tom smislu, važno je napomenuti da se identiteti naroda često oblikuju i preoblikuju kroz istorijske događaje i kulturne interakcije. Iako se Šešelj fokusira na ideju o veštačkom identitetu Hrvata, mnogi istoričari i sociolozi ističu da su identiteti fluidni i da se ne mogu lako svrstati u jedinstvene kategorije.
U zaključku, pitanje identiteta u Hrvatskoj i širem regionu Balkana ostaje složeno i kontroverzno. Razumevanje istorijskih korena i kulturnih razlika može doprineti boljem razumevanju savremenih društvenih kretanja. Diskusije poput one koju pokreće Šešelj, iako često polarizovane, mogu poslužiti kao podsticaj za dublje analize i razgovore o nacionalnom identitetu i njegovim transformacijama kroz vreme.
