Kad hodam Beogradom, imam utisak da duva neka promaja. Beograd se nalazi na vetrometini, ne samo političkoj, već i kulturološkoj i istorijskoj. Na spojevima različitih religija, civilizacija i geografskih puteva, promaja se reflektuje kroz ono što jesmo. Ovaj grad ima nezgodan karakter, nedokučiv, a pisac Stanislav Vinaver je istakao da ne razume duh Beograda onaj ko ne oseća da je on „živ, kao reka koja valja talase“.
Beograd je mesto promena, gde se istorijski slojevi prepliću i stvaraju jedinstven grad. „Ne voleti Beograd znači ne voleti sam život“, ističe Stefanović, koji uživa u šetnji Beogradom, videći različite slike istorije na svakom koraku. Njegova knjiga „Vodič kroz ljubavnu istoriju Beograda“ istražuje te slojeve, a prva priča koju je otkrio bila je o konaku Kneginje Ljubice iz 19. veka, koja je vladala iz svog ženskog konaka.
Kneginja Ljubica, kako objašnjava Stefanović, imala je snažan karakter. Oterala je svog muža, kneza Miloša, u Topčider i upravljala zemljom sa ustavobraniteljima. Ova priča pokazuje da istorija Beograda nije samo muška, već i ženska, što otvara nove perspektive o ulozi žena u istoriji.
Stefanović takođe istražuje zanimljive aspekte beogradske arhitekture, poput Rimskog bunara u Beogradskoj tvrđavi, koji potiče iz 18. veka. Njegov naziv se vezuje za bunar iz Orvijeta, ali je beogradski bunar zbog nemara zapušten. U istraživanju beogradske istorije, Stefanović se oslanja na radove jezuita Bartola Kašića i njegove zanimljive spise iz Beograda.
Pisac se fokusira na složenost beogradskih stanovnika, posebno onih koji teže svojim snovima i ciljevima, ne obazirući se na prepreke. Takođe, ističe ličnosti poput Ksenije Atanasijević, koja je živela van konvencionalnih okvira svog vremena. Njene životne okolnosti, kao i sudbina drugih istaknutih žena, doprinose bogatstvu beogradske kulturne baštine.
Stefanović se osvrće i na zaboravljene ličnosti, poput Anice Rebac Savić, koja je izvršila samoubistvo 1952. godine. Njena posvećenost nauci i duboka verovanja u zagrobni život otkrivaju slojeve ljudske psihe i društvenih normi tog vremena. Takođe, pominje i Aleksandra Kostića, prvog srpskog seksologa, koji je otvoreno pisao o seksualnosti, što je u to vreme bilo tabu.
Priče o ljubavi i skandalima u beogradskom društvu otkrivaju kompleksnost ljudskih odnosa. Na primer, supruga slikara Paje Jovanovića nije mogla biti primljena u visoko društvo zbog njegovih aktova, što je ukazivalo na dvostruke standarde tog vremena.
U svetlu istorijskih događaja, kao što je Majski prevrat 1903. godine, Stefanović ističe kako su konflikti u Beogradu duboko ukorenjeni. Ovi sukobi često vode do tragičnih ishoda, a pisac naglašava da su ti sukobi deo sudbine Beograda.
Arheološka otkrića, poput figurina iz Vinče, takođe igraju važnu ulogu u razumevanju složenosti beogradskog identiteta. Ove figurine, koje su prodate zbog nedostatka sredstava, ukazuju na bogatu istoriju grada koja se često zanemaruje.
Stefanović zaključuje da je Srbija složenija i bolja nego što to često mislimo. Njegova potraga za istorijom Beograda nije završena; on planira treći deo svoje knjige, nadajući se da će sačuvati glasove svojih sagovornika i otkriti još mnogo toga o ovom složenom gradu. U tom smislu, Beograd ostaje mesto koje ne prestaje da iznenađuje i inspiriše, a Stefanovićev rad pomaže da se te priče ispričaju i sačuvaju za buduće generacije.
