Srbija je tokom aprila 1941. godine doživela teške trenutke, kada je Jugoslovenska vojska srušila most Kralja Aleksandra, jedinu vezu Beograda sa Sremom. Beograd je ubrzo pao pod direktnu nemačku okupaciju, dok se Nezavisna Država Hrvatska formirala već 10. aprila iste godine, protegnuvši se do leve obale Save. Most Kralja Aleksandra bio je ključna tačka za transport trupa okupatora, što je dovelo do izgradnje novog čeličnog mosta 1942. godine, koji je postavila nemačka firma Krupp. Ovaj most je bio predviđen za premošćavanje reke Tise, ali je na kraju korišćen za prevoz vojnika i civila.
Beograđani su most doživljavali kao simbol straha. Kroz njega su prolazili puni nemački kamioni, noseći civile, među kojima su bile žene, deca i starci, koji su završavali u ustaškom logoru Staro Sajmište. Mnogi su odvedeni preko mosta, nikada se više nisu vratili. Posebno su bolne slike bile one gde su zatvoreni kamioneti prevozili Jevreje, koji su često bili zatrovani Ciklon B. Hiljade nevinih ljudi prevožene su na smrt, dok su gledali reku Savu, verovatno poslednji prizor koji su videli.
Osim toga, rečna strujanja donosila su leševe ubijenih civila do stubova mosta. Ove slike su bile toliko strašne da su nemci bili primorani da miniranjem oslobode stubove mosta zbog smrada raspadnutih tela. Most je od tada postao poznat kao Nemački ili Okupatorski most, simbol užasa i patnje.
Kada su se 20. oktobra 1944. godine povlačili, nemci su minirali most, a prema nekim pričama, jedan hrabri učitelj prekinuo je detonator, dok su drugi izvori tvrdili da su ruski demineri izvršili posao. Nažalost, istina o ovim događajima često je završavala u zaboravu.
Nakon rata, na mestu srušenog mosta Kralja Aleksandra izgrađen je novi most, koji je koristio delove starog. Tokom godina, Stari most je bio sve više opterećen saobraćajem, a dodatni problem je nastao kada su 1970-ih godina postavljene tramvajske šine preko njega. To je dovelo do oštećenja kolovoza, a gradske službe su morale da se bore sa konstantnim popravkama.
Na kraju, Beograđani su dočekali zamenu Starog mosta novim, modernim mostom, koji će imati unapređene saobraćajne trake, tramvajske šine, pešačke i biciklističke staze. Međutim, početak radova na demontaži Starog mosta izazvao je proteste građana, koji su ga smatrali simbolom Beograda. Opozicija je izrazila bes zbog izgradnje novog mosta, a mnogi su zaboravili na mračne trenutke koje je Stari most nosio sa sobom.
Uprkos svim ovim kontroverzama, novi most bi trebao da donese olakšanje i unapredi infrastrukturu Beograda. U 2026. godini, novi velelepni most će obradovati građane, dok će mržnja i podeljenost ostati izazovi koje će Beograd morati da prevaziđe. Dok se Beograd suočava sa svojom prošlošću, važno je da se setimo stradanja i patnji koje su se dogodile na mestima poput Starog mosta, kako bismo izgradili bolju budućnost.
