Autor knjige „Muzika sveta“, Vladimir Đuričić, dugogodišnji novinar i poznavalac kulturnih prilika, vodi čitaoce kroz bogatstvo muzičkih tradicija i ličnosti koje su oblikovale svetsku umetničku baštinu. Knjiga, koja je objavljena u izdanju Službenog glasnika, predstavlja putovanje kroz umetnost, vreme i kulture različitih naroda, istovremeno istražujući uticaj muzike na ljudski duh i društvo.
Promocija knjige zakazana je za 19. novembar u Kolarčevoj zadužbini, gde će Đuričić razgovarati o svom petnaestogodišnjem istraživačkom radu. On ističe da knjiga govori o muzici 20. veka, koja je obožavana širom sveta, ali često neprepoznata u Srbiji, gde dominira anglosaksonska muzika. Đuričić ukazuje na problem dominantne kulture u globalnom svetu, gde manje kulture, iako brojne, često ostaju u senci zapadne muzike.
Muzika, prema Đuričiću, ima moć da obogati duh i karakter, otvarajući vrata nepoznatim melodijama i pričama koje su oblikovale epohe. Pored poznatih kompozitora poput Baha, Mocarta i Betovena, Đuričić skreće pažnju na stvaraoce 20. veka čija su dela često ostala nepoznata javnosti. U knjizi se može pronaći više od hiljadu priča o muzičarima čije su sudbine inspirisale pisce i reditelje širom sveta.
Knjiga „Muzika sveta“ obuhvata biografije, instrumente i glasove koji otkrivaju istorijske i geografske zanimljivosti. Recenzentski tim, sastavljen od eminentnih umetnika i pedagoga, dodaje knjizi dodatnu težinu i stručnost. Đuričić naglašava da je njegova edicija zanimljiva onima koji žele da otkriju muziku izvan zapadne kulture, kao i ljubiteljima različitih istorija i geografija.
Jedna od najzanimljivijih priča u knjizi je o Ime Sumak, peruanskoj pevačici čiji je glas bio opisan kao fenomen. Kritičari su smatrali da se takav glas pojavljuje jednom u generaciji, a njen vokal je bio predmet izučavanja. Đuričić pominje i pesmu „Zelene oči“, koja nosi posebne emocije i povezana je s Lorkom i Rafaelom de Leonom, a priča o Viktor Harii, čileanskom pevaču čije su pesme bile simbol narodnog jedinstva, ali je tragično završio život pod Pinočeovim režimom.
Ataturk, otac moderne Turske, igrao je značajnu ulogu u muzici XX veka, a Đuričić deli anegdote o njegovoj ljubavi prema muzici i izvođačima. U knjizi se takođe govori o meksičkom pevaču Hozeu Alfredou Himenezu, poznatom po svojim pesmama o alkoholu, kao i o njegovoj prijateljici Čaveli Vargas, koja je postala simbol meksičke muzike.
U knjizi se pominje i najlepša pesma na južnoj hemisferi, „Martovske kiše“ Toma Žobima, koja je postala ikona brazilskog muzičkog stvaralaštva. Đuričić ističe da je ovo delo predstavljalo terapiju za Žobima, dok je pisao u mračnoj sobi.
Knjiga „Muzika sveta“ takođe se bavi pitanjem umetnosti i njene moći da prevaziđe političke i društvene prepreke, kroz priče o ljudima koji su stvarali u teškim okolnostima. Đuričić naglašava da je muzika univerzalni jezik koji može povezati ljude i kulture, pružajući uvid u različite načine izražavanja i stvaranja.
U zaključku, „Muzika sveta“ je više od samo umetničkog dela; ona je poziv na istraživanje bogatstva raznolikosti koja muzika donosi, kroz priče o ljudima koji su se borili protiv ograničenja i gušenja umetničke slobode. Ova knjiga predstavlja dragocen resurs za sve one koji žele da prošire svoje muzičko znanje i razumevanje različitih kultura kroz umetnost.
