U jugoistočnoj Aziji otkrivene su najstarije mumije na svetu, koje su čak 7.000 godina starije od poznatih egipatskih mumija. Ova otkrića, koja uključuju leševe sušene dimom, predstavljaju značajan doprinos razumevanju drevnih običaja sahranjivanja u ovom delu sveta. Istraživači su pronašli mumije u pozama zgrčenosti, a među njima je i skelet muškarca star više od 9.000 godina. Ove informacije su objavljene u najnovijoj studiji u Zborniku radova australijske Nacionalne akademije nauka, a prenosi ih Science News.
Arheolog Sjao-čun Hung sa Australijskog nacionalnog univerziteta u Kanberi i njegovi saradnici ističu da su ovi ljudi najverovatnije bili lovci-sakupljači koji su naseljavali južni deo Kine i jugoistočnu Aziju pre oko 12.000 do 4.000 godina. Njihovi običaji uključivali su vezivanje mrtvih u zgrčenim položajima, a zatim sušenje tela dimom tokom nekoliko meseci. Ovaj proces mumifikacije, koji se odvijao pre sahrane, može se povezati sa tradicijama koje su primećene među starosedelačkim australskim zajednicama, a koje se i danas praktikuju u nekim delovima Nove Gvineje.
Hung sugeriše da je mumifikacija sušena dimom možda proizašla iz drevnih verovanja koja su se fokusirala na očuvanje tela predaka. On sumnja da su se ova verovanja proširila preko južne Azije, a možda čak i u severoistočnu Aziju, u periodu kada su ljudske grupe migrirale iz Afrike pre oko 60.000 godina. „Fascinantno je da je mumifikacija sušenjem dimom opstala više od 12.000 godina među autohtonim grupama“, rekao je Hung.
Slične tehnike mumifikacije razvili su i Južnoamerički narod Činčoro, koji je živeo u priobalnoj pustinji pre oko 7.000 godina. Njihovi postupci uključivali su uklanjanje unutrašnjih organa pre nego što su tela ostavljena na suncu da se osuše. U poređenju s tim, upotreba smola i drugih supstanci za balsamovanje kod Egipćana pojavila se pre oko 6.330 godina.
Hungova ekipa proučavala je skelete sahranjenih pojedinaca na 95 lokaliteta, od kojih su mnogi u jugoistočnoj Aziji, dok su drugi na obližnjim ostrvima, kao što su Borneo i Java. U nekim slučajevima, na lobanji ili drugim kostima su uočene opekotine, što sugeriše da su ljudi polako zagrevali tela mrtvaca iznad dimnih vatri kako bi ih mumificirali.
Laboratorijske analize koje su sprovedene na 54 skeleta sa 11 lokaliteta otkrile su dokaze o produženom zagrevanju na niskim temperaturama, što ukazuje na sofisticirane metode mumifikacije koje su se koristile pre više od 9.000 godina. Ova otkrića ne samo da osvetljavaju drevne običaje sahranjivanja, već i doprinose razumevanju kulturnih i verskih verovanja starih civilizacija u regionu jugoistočne Azije.
