Porodica novinara Živojina Inića obavestila je javnost da je on preminuo u utorak, 24. juna u 88-oj godini. Živojin Inić rođen je u Osijeku 29. septembra 1937. godine, a u Suboticu se doselio na Dan oslobođenja, 10. oktobra 1945. godine. Osnovnu školu i Gimnaziju “Moše Pijade” završio je u Subotici. Oženio se suprugom Konstantinom Inić, rođenom Medaković, 1962. godine.
Iako je tokom svoje karijere radio u raznim profesijama, njegova strast prema književnosti i dobroj reči odvela ga je u novinarstvo. Tokom više od četiri decenije, bio je novinar, urednik i voditelj na Radio Subotici, kao i dopisnik mnogih uglednih novina poput Sportskog žurnala, Dnevnika, Politike, Sporta, Tempa, kao i zagrebačkih Večernjeg lista i Vjesnika.
Slušaoci Radio Subotice pamte ga po emisiji Sportski džep (kasnije Eho sport), kao i po Zapisima u kojima se jednom nedeljno osvrtao na političke prilike. Ovi zapisi su kasnije objavljeni u knjizi “Valter brani Suboticu”. Kao urednik sportskog programa, ušao je u istoriju radiodifuzije kao jedan od prvih novinara koji je uživo prenosio bokserski i odbojkaški meč, organizujući brojne sportske događaje i manifestacije.
Jedan od značajnih trenutaka u njegovoj karijeri bio je susret fudbalskih veterana Jugoslavije i Mađarske, gde je Radio Subotica postigla jedinstven podvig dovođenjem blizu 20.000 navijača na Gradski stadion, čime je proslavljen ulazak fudbalskog kluba Spartak u Prvu saveznu ligu. Kao sportski radnik, bio je direktor fudbalskog kluba Spartak u dva mandata.
Živojin Inić je sa ponosom isticao čast koju je imao 1979. godine u Splitu, kada je bio šef međunarodnog press centra Mediteranskih igara. Takođe, bio je član Rotary Club-a Subotica, Saveza sportskih novinara Jugoslavije i Nezavisnog društva novinara Vojvodine.
Kao autor više desetina sportskih monografija i publikacija, njegovi radovi uključuju “Knjigu o Spartaku” i “Lučonoše jugoslovenskog fudbala”, objavljenu povodom 100 godina fudbalskog kluba Bačka. Njegov doprinos novinarstvu nije prošao nezapaženo; dobitnik je mnogih nagrada i priznanja, a najponosniji je bio na priznanje Bokserskog saveza Jugoslavije za najboljeg izveštača sa bokserskih mečeva i Zlatno pero Vojvodine. Nažalost, Grad Subotica nikada ga nije nagradio.
Iako je bio izuzetno bistar i talentovan, njegovo telo mu nije omogućilo da dočeka izdavanje poslednje knjige pod nazivom “Suton”. U ovoj knjizi, koja je predstavljala njegov lični pogled na stvaranje književnog dela, napisao je: “Kada se jedan osamdesetsedmogodišnjak, uz sve i trostruki otac, petostruki deda i trostruki pradeda prihvati pera pa i prvi put upusti u avanturu stvaranja književnog dela, onda se izraz ludak čini manje uvredljivim od reči čudak.”
Sahrana Živojina Inića održana je 24. juna na groblju u Dudovoj šumi, u krugu porodice i najbližih prijatelja. Njegova ostavština će ostati urezana u srcima onih koji su ga poznavali i cenili njegov rad u novinarstvu i sportu. Njegov doprinos i strast prema novinarstvu, sportu i književnosti će zauvek biti zapamćeni, a njegov život ostavlja snažan utisak na generacije koje dolaze. Srbija i Subotica su izgubile ne samo talentovanog novinara, već i strastvenog ljubitelja sporta i kulture.
