Sergej Aleksandrovič Jesenjin, jedan od najistaknutijih ruskih pesnika, napustio je ovaj svet 28. decembra 1925. godine. Njegova smrt, koja se odigrala u hotelu „Angleter“ u Lenjingradu, ostavila je dubok trag u ruskoj književnosti i kulturi. Iako je živio samo trideset godina, Jesenjin je ostavio bogato nasleđe koje i danas inspiriše mnoge. U današnjoj Rusiji, njegove stihove i ime prepoznaje se širom zemlje, dok su ulice, trgovi i spomenici posvećeni njegovoj umetnosti.
Jesenjin je bio poznat kao pesnik prirode, života i otadžbine, te je često koristio emotivan i liričan stil. Njegovo stvaralaštvo obuhvata poeziju, dramske tekstove, pa čak i delimičnu autobiografiju. Njegova dela su postala deo ruske književne baštine, a sam autor je često bio opisan kao boem, čiji je način života i strast prema umetnosti povremeno vodio ka samodestruktivnom ponašanju. Ova nota samodestrukcije doprinela je tome da su vlasti pod Staljinom njegovo umetničko stvaralaštvo i život posmatrali kao opasnost, što je kasnije dovelo do sumnji o okolnostima njegove smrti.
Jesenjinova smrt je zvanično okarakterisana kao samoubistvo, ali su mnogi sumnjali u ovu verziju. U raznim istragama tokom decenija, otkrivene su glasine o mogućoj povezanosti sa sovjetskim tajnim službama. Istraživanja iz 1980-ih ponovila su stavove da je Jesenjin mogao biti žrtva političkih intriga, a kasnije su vlasti Rusije priznale da je najverovatnije bio žrtva Staljinove tajne policije.
Rođen 1895. godine u selu Konstantinovo u Rjazanskoj guberniji, Jesenjin je već kao mali dečak počeo da piše stihove. Pohađao je crkvenu školu i kasnije se preselio u Moskvu, gde je započeo školovanje na narodnom univerzitetu, ali je ubrzo odustao kako bi se posvetio poeziji. Njegovi rani stihovi, objavljeni 1914. godine, brzo su ga učinili poznatim u literarnim krugovima, a družio se s uglednim pesnicima kao što su Aleksandar Blok i Andrej Beli.
Tokom Prvog svetskog rata, Jesenjin je služio kao bolničar, ali je istovremeno nastavio sa stvaranjem poezije. Njegova prva zbirka pesama „Radunica“ objavljena je 1916. godine, a nakon toga usledile su brojne druge, uključujući „Ispovest huligana“ i „Kafanska Moskva“. Njegova dela su bila inspirisana životom na selu, prirodom i ljudskim emocijama, ali su se kasnije okrenula i introspektivnijim temama.
Jesenjin je imao turbulentnu ličnu životnu priču, sa tri braka i četvoro dece. Njegova prva supruga bila je glumica Zinaida Rajh, sa kojom je imao dvoje dece. Nakon toga, bio je u braku sa američkom balerinom Isidorom Dankan, ali su se razdvojili nakon dva godine. Njegova treća supruga, Sofija Tolstoj, unuka čuvenog pisca Lev Tolstoja, bila je ključna u očuvanju njegovog nasleđa nakon njegove smrti.
U poslednjim mesecima života, Jesenjin se borio sa alkoholizmom i pokazivao znake duševne krize. Njegovo ponašanje postalo je nepredvidivo, a prijatelji su primećivali njegovu uznemirenost. Poslednji dani provedeni u Lenjingradu bili su obeleženi tamnim i mračnim osvešćivanjima, a prema nekim izvorima, poslednji stihovi koje je napisao bili su upućeni prijatelju, a napisani su njegovom krvlju.
Jesenjinova poezija, iako često pomerena u stranu od strane vlasti, ostala je uticajna i inspirativna. Njegov stil, koji se može svrstati pod imažinizam, obeležila su osećanja i izrazi prožeti snažnim emocijama. Njegovo stvaralaštvo i danas se proučava, a njegovo ime ostaje simbol umetničkog genija i slobodoumnog duha, koji je i dalje relevantan u savremenom svetu.
